Bank Millennium po raz kolejny przegrał przed sądem – znowu unieważnienie!

W ramach artykułów nt. przegranych Banku Millennium z Frankowiczami omawiamy kolejne korzystne dla kredytobiorców orzeczenie. Wskazujemy, jakie argumenty przekonały Sąd, aby unieważnić umowę kredytu frankowego.

Kolejną porażkę, tym razem przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa, Bank Millennium poniósł 6 lutego 2020 r.

Sąd unieważnił umowę kredytu i nakazał zwrócić na rzecz kredytobiorcy prawie 63 tys. zł!

 W ocenie Sądu umowa kredytu zawarta 12 września 2007 r. była sprzeczna z ustawą. W rzeczonej sprawie Sąd analizował zarówno samą umowę, jak i regulamin stanowiący integralną część umowy. Na tej podstawie orzekł, że postanowienia regulaminu są sprzeczne z art. 3531 k.c., a tym samym są nieważne na podstawie art. 58 § 1 k.c. Ponadto Sąd wprost powołał się na wyrok TSUE z 3 października 2019 r. (sygn. C-260/18).

W ocenie Sądu, bez zakwestionowanych postanowień nie doszłoby do zawarcia umowy, ewentualnie umowa zostałaby zawarta na innych warunkach (np. kredyt w PLN oprocentowany według stopy LIBOR).

„To oznacza, że umowę należało uznać za nieważną w całości.” (II C 2779/18)

Postanowienie dotyczące indeksacji zostało uznane za abuzywne, ponieważ nie było dostatecznie transparentne. Rozłożenie ryzyka było asymetryczne, a bank posiadał uprawnienie do swobodnego modyfikowania świadczenia kredytobiorcy.

Podsumowanie

Wydany przez Sąd wyrok dowodzi po raz kolejny, że umowy zawierane przez kredytobiorców z Bankiem Millennium S.A. zawierały postanowienia abuzywne. Powodują one, że umowy te można unieważnić!

Frankowicze będący klientami Banku Millennium nie powinni dalej zwlekać. Powinni występować do Sądu o unieważnienie umów kredytów frankowych.

Szołajski Legal Group reprezentuje Frankowiczów w Sądach. Zachęcamy do działania, dlatego www.frankowiczudzialaj.pl.

Prawo pracodawcy do udzielenia zaległego urlopu i obniżenia kwot przy rozwiązaniu umowy (Tarcza 4.0)

Tak jak pisaliśmy tutaj (>> https://szolajski.com/tarcza-4-0-reguluje-zasady-pracy-zdalnej),  Tarcza 4.0, która weszła w życie 24 czerwca 2020 r., wprowadziła nowe zasady prawne dotyczące kwestii pracowniczych. W dzisiejszym artykule opisujemy kolejne zmiany w relacji pracodawca – pracownik.

Obowiązkowy urlop zaległy

Tarcza 4.0 wprowadza szczególne zasady dotyczące udzielania zaległego urlopu, które obowiązują w czasie stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19. Pracodawca może udzielić pracownikowi zaległego urlopu wypoczynkowego w wymiarze do 30 dni urlopu.

Pracodawca ma prawo zobowiązać pracownika do wykorzystania takiego urlopu:
a) w terminie wskazanym przez pracodawcę,
a) bez uprzedniej zgody pracownika oraz
b) nie uwzględniając planu urlopów obowiązującego u pracodawcy.

Pracownik ma obowiązek taki urlop wykorzystać.

Obniżenie kwot w związku z rozwiązaniem umowy

Pracodawca, u którego w czasie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, wystąpił spadek obrotów gospodarczych czy istotny wzrost obciążenia funduszu wynagrodzeń, może obniżyć wysokość świadczeń wypłacanych pracownikom w przypadku rozwiązania umowy o pracę, umów cywilnoprawnych czy umów o pełnienie funkcji.

W przypadku obowiązku wypłaty przez pracodawcę (zleceniodawcę):
a) odprawy,
a) odszkodowania lub
b) innego świadczenia pieniężnego,
wysokość takich świadczeń nie może przekroczyć dziesięciokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę – 26.000 zł w 2020 r.

Ograniczenia te dotyczą:
a) wypowiedzenia umowy o pracę,
a) rozwiązania umowy-zlecenia,
b) rozwiązania innej umowy o świadczenie usług,
c) rozwiązania umowy o dzieło,
d) ustania odpłatnego pełnienia funkcji np. członka zarządu.

Wnioski

Rozwiązania umożliwiające udzielenie pracownikowi zaległego urlopu czy obniżenie kwot wypłacanych w przypadku rozwiązania stosunku pracy, są bardzo korzystne dla pracodawców.
Skorzystanie z wprowadzonych przywilejów w relacjach pracodawca – pracownik, może poprawić trudną sytuację w przedsiębiorstwie wynikającą z kryzysu COVID-19.

Kolejne 2 umowy zawarte z Bankiem Millennium nieważne

 

Sąd Okręgowy w Warszawie uwzględnił roszczenie kredytobiorców przeciwko bankowi Millennium S.A. W wyroku z 3 stycznia 2020 r. (sygn. akt III C 807/17) zasądził na rzecz kredytobiorców kwoty pieniężne wpłacone przez nich na podstawie dwóch umów zawartych z bankiem – ponad 100 tysięcy złotych i ponad 115 tysięcy franków szwajcarskich.

Stanowisko Sądu Okręgowego

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał, że powództwo o zapłatę podlegało uwzględnieniu w zdecydowanej części. Co ważne, podstawę prawną roszczenia kredytobiorców stanowił przepis art. 410 k.c. – zwrot świadczenia nienależnego.

Sąd ocenił postanowienia umów kredytu przez pryzmat art. 3851 § 1-3 k.c., uznając za abuzywne postanowienia umów kredytu zawartego przez kredytobiorców!

„Sąd uznał, że postanowienia umów przewidujące stosowanie kursów wyznaczanych przez Bank – tak przy wykonywaniu mechanizmu indeksacji kredytu, jak również przy jego spłacie, było niczym innym jak przypisaniem Bankowi uprawnienia do jednostronnego kształtowania wysokości świadczeń Powodów. Dotyczyło to określenia wysokości zobowiązania Kredytobiorcy w walucie frank szwajcarski, do jakiej spłaty jest zgodnie z postanowieniami umowy zobowiązany, jak i wysokości spłaty dokonywanej przez Kredytobiorcę w walucie PLN tytułem spłaty rat wyrażonych w harmonogramie spłat w CHF.” (III C 807/17)

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że postanowienia analizowanych umów, które odnoszą się do mechanizmu indeksacji, dotyczyły głównego przedmiotu umowy i miały bezpośredni wpływ na ukształtowanie głównego świadczenia stron.

„W efekcie, usunięcie postanowienia określającego główne świadczenia stron, podobnie jak postanowienia określającego niektóre z essentialia negotii umowy – musi oznaczać brak konsensu co do jej zawarcia w ogóle. Oznacza to, że na skutek kontroli abuzywności umowy należy uznać za nieważne.” (III C 807/17)

Podsumowanie

Sąd unieważnił dwie umowy zawarte z bankiem Millennium S.A.! Jak w uzasadnieniu wyroku podkreślił Sąd, brak było podstaw do zastąpienia abuzywnych postanowień umowy jakimikolwiek innymi postanowieniami, które mogłyby wynikać z przepisów o charakterze dyspozytywnym.

Zatem zachęcamy do działania i składania pozwów przeciw Bankom, aby uwolnić się od nieuczciwego kredytu frankowego.

Szołajski Legal Group prowadzi liczne sprawy frankowe w sądach, dlatego inspiruje Frankowiczów do działania – sprawdź na www.frankowiczudzialaj.pl.

Kolejne unieważnienie umowy kredytu Raiffeisen Polbank!

Kolejny wyrok, w którym Frankowicze wygrali z Raiffeisen Bank zapadł 18 czerwca 2020 r. przed Sądem Okręgowym w Warszawie (XXV 2522/18).

Uzasadnienie unieważnienia

Sąd Okręgowy rozpatrywał pozew Frankowiczów dotyczący umowy kredytu udzielonego przez Polbank EFG. Stwierdził, że umowa jest nieważna oraz zasądził na rzecz Frankowiczów zwrot kwoty ponad 140 tys. zł, czyli nadwyżki ponad udzielony kredyt.

W ocenie Sądu Okręgowego, umowa kredytu CHF jest nieważna z powodu abuzywności klauzul indeksacyjnych! Klauzule dotyczące przeliczania rat kredytu i sumy kredytu są sformułowane w sposób niejednoznaczny i nietransparentny!

Zatem zdaniem Sądu, klauzule przeliczeniowe są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interes konsumentów.

Zawarte w umowie kredytu klauzule indeksacyjne mają jednak bezpośredni wpływ na główne świadczenie i ich usunięcie skutkuje nieważnością całej umowy.

Warto podkreślić, iż Sąd Okręgowy odniósł się również do oświadczeń o ryzyku kursowym przedkładanych przez Bank. Sąd stwierdził, że oświadczenia te miały charakter blankietowy.

Wnioski

To kolejny korzystny dla Frankowiczów wyrok przeciwko Raiffeisen Bank International Oddział w Polsce.

Unieważnienie umowy powoduje, że Frankowicze nie mają już kredytu, a Bank – jak w omawianym przypadku – oddaje Frankowiczom, wpłaconą nadwyżkę!

Dlatego należy działać i pozywać Banki, aby uwolnić się od toksycznego kredytu frankowego.

Szołajski Legal Group zachęca Frankowiczów do działania. Prowadzimy sprawy frankowe w sądach, dlatego www.frankowiczudzialaj.pl.

Tarcza 4.0 reguluje zasady pracy zdalnej

Tarcza 4.0. reguluje zasady prawne dotyczące relacji pracodawca – pracownik. W ustawie, która weszła w życie 24 czerwca 2020 r., potwierdzono uprawnienie pracodawcy w zakresie polecenia pracownikom pracy zdalnej.

Praca zdalna

Uprawnienie pracodawcy do zlecenia pracy poza miejscem jej stałego wykonywania wprowadzono czasowo, na okres maksymalnie 180 dni – od 8 marca do 4 września 2020 r.

Wykonywanie pracy zdalnej jest realizowane przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość, dotyczy również wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Chcąc powierzyć wykonywanie pracy zdalnej, pracodawca musi zweryfikować czy pracownik posiada:

  1. umiejętności,
  2. możliwości techniczne oraz
  3. możliwości lokalowe do wykonywania takiej pracy.

Rodzaj powierzanej pracy musi pozwalać na jej zdalne wykonywanie. Jeżeli pracownik nie ma możliwości świadczenia pracy w miejscu zamieszkania, obowiązkiem pracodawcy jest wyznaczenie innego miejsca wykonywania pracy zdalnej.

Pracodawca ma także obowiązek zapewnić narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy na odległość oraz jej obsługę logistyczną.

Środków pracy, których nie zapewnił mu pracodawca, pracownik może używać pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych oraz tajemnicy przedsiębiorstwa, danych osobowych i informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Pracodawca ma prawo zobowiązać pracownika wykonującego pracę zdalną do ewidencji wykonanych czynności, uwzględniającą w szczególności opis czynności, datę i czas ich wykonania. Zlecając prowadzenie ewidencji, pracodawca powinien wskazać jej formę (np. elektronicznie) oraz częstotliwość sporządzania.

Podsumowanie

Szkoda, że zasady regulujące prawa i obowiązki w relacji pracodawca – pracownik, w nowej rzeczywistości pracy zdalnej, nie zostały wprowadzone wcześniej. Takie uporządkowanie przepisów mogłoby rozwiązać wiele problemów oraz usprawnić współpracę.

Co ważne, zasady te będą normowały pracę zdalną także po 4 września 2020 r., jeżeli czas epidemii COVID-19 się przedłuży.

Odfrankowiony kredyt CHF Raiffeisen Polbank – zadłużenie spada o 66 proc.

Kontynuujemy cykl opisujący zwycięstwa Frankowiczów z Bankiem Raiffeisen. Tym razem, w wyroku z 18 maja 2020 r., Sąd Okręgowy w Warszawie odfrankowił umowę kredytu CHF.

Wyrok Sądu Okręgowego dotyczył umowy kredytu udzielonego przez Polbank EFG w 2008 r. Kredyt frankowy w kwocie 1,1 mln zł został przyznany na zakup mieszkania w Gdyni.

Według Banku, aktualne zadłużenie Frankowiczów – pomimo regularnego opłacania rat – wynosi 1,8 mln zł.

 Wyrok Sądu: odfrankowienie umowy i zwrot nadpłaty

Sąd potwierdził, iż umowa kredytu zawiera nieuczciwe postanowienia indeksacyjne. Ustalił również, że umowa jest ważna i dlatego Sąd dokonał jej odfrankowienia. W wyniku odfrankowienia, saldo kredytu w złotówkach zmniejszyło się do kwoty ok. 930 tys. zł.

Po wyroku Sądu, Frankowicze nadal spłacają kredyt. Jest to jednak kredyt złotówkowy, oprocentowany jak kredyt CHF – czyli LIBOR oraz marża banku.

Na rzecz Frankowiczów, Sąd zasądził od Banku zwrot nadpłaty kredytu w wysokości ok. 300 tys zł. W zakresie ustalenia wysokości nadpłaty, Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego.

Po uwzględnieniu nadpłaty, saldo kredytu zostało obniżone do kwoty 630 tys zł. Mając na uwadze aktualnie podawane przez Bank zadłużenie Frankowiczów, na poziomie 1,8 mln zł – w wyniku wyroku sądowego zadłużenie kredytobiorcy spadło aż o prawie 66 proc.!

Wnioski

Kredyty CHF udzielane prze Polbank zawierają niedozwolone klauzule umowne i mogą być odfrankowione!

Nie można czekać, trzeba działać i składać pozwy do Sądu!

Szołajski Legal Group pomaga Frankowiczom w sporach z Bankami. Dowiesz się więcej na naszym portalu www.frankowiczudzialaj.pl.

Fundusz Gwarancji Płynnościowych zabezpieczy kredyt w związku z COVID-19

W ramach kolejnych sposobów wsparcia przedsiębiorców odczuwających trudności finansowe w związku epidemią COVID-19 wprowadzono gwarancje z Funduszu Gwarancji Płynnościowych.

Jakie są warunki gwarancji?

Gwarancja spłaty rat dotyczy kredytów udzielanych średnim i dużym przedsiębiorcom. Obejmuje ona niespłaconą kwotę kapitału kredytu, bez odsetek oraz kosztów związanych z udzielonym kredytem.

Zabezpieczeniem udzielonej gwarancji jest weksel własny kredytobiorcy.

Jakich kredytów dotyczy gwarancja?

Kwota kredytu lub suma kredytów dla jednego przedsiębiorcy z zabezpieczeniem w formie gwarancji z Funduszu Gwarancji Płynnościowych nie może przekroczyć łącznie 250 mln zł.

Wysokość zabezpieczonego kredytu jest uzależniona od kwoty wypłaconych wynagrodzeń lub łącznego obrotu lub od uzasadnionego oświadczenia przedsiębiorcy w zakresie potrzeb płynnościowych!

Gwarancjami mogą być objęte:

  1. Kredyty, dla których zawierane są nowe umowy lub odnowienia kredytów odnawialnych w przypadku udostępnienia limitu kredytu na kolejny okres oraz
  2. umowy kredytów nieodnawialnych lub odnawialnych w przypadku podwyższenia kwoty kredytu (limitu kredytu). Przy podwyższeniu kwoty kredytu, kwota gwarancji BGK stanowi nie więcej niż 80 proc. kwoty podwyższenia.

Kredyt z gwarancją z Funduszu Gwarancji Płynnościowych nie może być przeznaczony na spłatę innego kredytu.

Gwarancjami mogą być zabezpieczone kredyty, dla których umowy kredytowe były zawierane od 1 marca 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. Warunkiem skorzystania z gwarancji jest brak zaległości w ZUS, Urzędzie Skarbowym i banku kredytującym na 1 lutego 2020 r.

Podsumowanie

Szołajski Legal Group zachęca do korzystania z gwarancji z Funduszu Gwarancji Płynnościowych dla firm dotkniętych skutkami pandemii COVID-19.

Trzeba podejmować kolejne wyzwania, aby przetrwać ten kryzys!